prof. dr hab. inż. Krzysztof Magnucki
urodził się 17 sierpnia 1946 r. we wsi Raków w powiecie kępińskim (Wielkopolska) w rodzinie rzemieślniczej. Ojciec i Dziadek byli kowalami. To właśnie w kuźni profesor zdobywał pierwsze doświadczenia z zakresu mechaniki. Świadectwo maturalne otrzymał po ukończeniu Technikum Kolejowego w Ostrowie Wielkopolskim w 1965r. W latach 1965-1971 studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej w Poznaniu i w dniu 6 marca 1971 uzyskał dyplom magistra inżyniera mechanika. Ponadto w latach 1968-1971 studiował na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu i w dniu 29 maja 1971 uzyskał dyplom magistra matematyki. W latach 1965-1969 odbył szkolenie wojskowe.
Pracę rozpoczął 1 marca 1971 r. jako asystent stażysta w Zakładzie Wytrzymałości Materiałów Politechniki Poznańskiej. Po ukończeniu stażu, od października 1971 r. podjął pracę w Ośrodku Badawczo Rozwojowym Pojazdów Szynowych w Poznaniu, gdzie zajmował się projektowaniem konstrukcji taboru kolejowego. Opracował wspólnie z zespołem kilka oryginalnych rozwiązań, między innymi konstrukcję cienkościenną wagonu platformy kolejowej, za którą został wyróżniony dyplomem Młody Mistrz Techniki w 1974r. W lipcu 1975 powrócił do Zakładu Wytrzymałości Materiałów Politechniki Poznańskiej, gdzie 30 czerwca 1978r. uzyskał stopień doktora nauk technicznych na Wydziale Budowy Maszyn. Zainteresowania zawodowe nadal rozwijał w zakresie teorii konstrukcji cienkościennych oraz jej zastosowaniem w budowie maszyn.
Przebywał na krótkich stażach zagranicznych na Uniwersytetach w Liege w Belgii, maj 1978; Łomonosowa w Moskwie, październik-listopad 1985; w RFN, Wuppertal czerwiec 1988; we Finlandii, Biuro Konstrukcji Stalowych Espoo/Helsinki, od października 1990 do kwietnia 1991. W 1994r. uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej w zakresie mechaniki ze specjalności stateczność i optymalne kształtowanie konstrukcji.
Od października 1995 za porozumieniem Uczelni podjął pracę w Instytucie Techniki Wyższej Szkoły Pedagogicznej im. T. Kotarbińskiego w Zielonej Górze (od 2001 r. Uniwersytet Zielonogórski) na stanowisku profesora nadzwyczajnego, gdzie w latach 1995-1999 pełnił funkcję kierownika Zakładu Zastosowań Technik Komputerowych, a następnie w wyniku wyborów w 1999 roku został Dziekanem Wydziału Matematyki, Fizyki i Techniki tej Uczelni. Pełniąc tę funkcję uczestniczył między innymi w pracy zespołu w celu utworzenia Uniwersytetu w Zielonej Górze poprzez połączenie WSP TK z Politechniką Zielonogórską, co zakończyło się pomyślnie w 2001 roku. W czerwcu 2001 roku otrzymał tytuł naukowy profesora nauk technicznych. Podczas pracy w Zielonej Górze pozostawał we współpracy naukowej z Instytutem Mechaniki Stosowanej Politechniki Poznańskiej, gdzie między innymi kierował grantami KBN, promował doktorów oraz inicjował wiele współautorskich prac i książek naukowych publikowanych przez renomowane wydawnictwa. W latach 1999-2001 był redaktorem naukowym periodyku Studia i Materiały, seria Technika. Ponadto od kwietnia 1999 roku został zatrudniony na stanowisku profesora jako konsultant w Instytucie Pojazdów Szynowych TABOR w Poznaniu.
W październiku 2002 roku za porozumieniem Uczelni powrócił do Politechniki Poznańskiej z mianowaniem na stałe w Instytucie Mechaniki Stosowanej na stanowisku profesora nadzwyczajnego, a w lipcu 2003 roku otrzymał od Ministra Edukacji Narodowej i Sportu mianowanie na stanowisko profesora zwyczajnego w Politechnice Poznańskiej. Od kwietnia 2003 do stycznia 2011 roku pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Nauk Mechanicznych i Budowlanych Oddziału Poznańskiego PAN, a od października 2003 roku jest członkiem Rady Naukowej w Instytucie Pojazdów Szynowych TABOR w Poznaniu. Ponadto, od października 2006 do września 2016 roku pełnił funkcję kierownika Zakładu Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji w Instytucie Mechaniki Stosowanej Politechniki Poznańskiej. W 2007 roku od kwietnia do lipca przebywał na Uniwersytecie w Liverpool w Anglii, gdzie opracował współautorską pracę przeglądową na temat wytrzymałości, stateczności i optymalnego kształtowania zbiorników. W październiku 2011 został wybrany do Komitetu Mechaniki PAN w kadencji 2011-2015. Od września 2012 do lutego 2014 roku pełnił funkcję dyrektora Instytutu Mechaniki Stosowanej PP.
Za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania otrzymał w 2002 roku „MEDAL KOMISJI EDUKACJI NARODOWEJ”, następnie za osiągnięcia zawodowe został odznaczony w 2004 roku „ZŁOTYM KRZYŻEM ZASŁUGI”, a w 2012 roku „KRZYŻEM KAWALERSJKIM ORDERU ODRODZENIA POLSKI”. (więcej: broszura)
prof. dr hab. inż. Tadeusz Wegner
urodził się 28 września 1948 roku w Poznaniu. Wykształceniprof. dr hab. inż. Tadeusz Wegnere średnie uzyskał w VIII Liceum Ogólnokształcącym w Poznaniu w roku 1966. Studia wyższe na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej ukończył w roku 1972 uzyskując dyplom magistra inżyniera mechanika. Równolegle w tym samym okresie studiował na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu im. A. Mickiewicza i uzyskał z wyróżnieniem dyplom magistra Matematyki. Ukończył również w1974 roku Czterosemestralne Studium Podyplomowe Matematyki oraz Studium Predoktoranckie Matematyki prowadzone przez Instytut Kształcenia Nauczycieli i Badań Oświatowych w Poznaniu.
prof. dr hab. inż. Marian Ostwald
urodził się 3 sierpnia 1947 roku w Poznaniu. Po ukończeniu w roku 1965 VIII Liceum im. Adama Mickiewicza w Poznaniu zdał egzamin wstępny na Wydział Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej. Studia ukończył w roku 1970 i uzyskał dyplom magistra inżyniera w specjalności maszyny i urządzenia energetyczne. Po studiach podjął pracę jako konstruktor w Biurze Konstrukcyjnym Sprężarek w Zakładach Mechanicznych Pomet w Poznaniu. Pracę na Politechnice Poznańskiej podjął w roku 1972.
dr hab. inż. Wacław Szyc, prof. nadzw. PP
urodził się 17 kwietnia 1941 r. w Krotoszynie. Nauki szkolne pobierał w Poznaniu, gdzie w 1958 r. zdał maturę w I Liceum Ogólnokształcącym im. Karola Marcinkowskiego. Studia odbył na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej uzyskując w 1963 r. tytuł zawodowy mgr. inż. mechanika w specjalności metaloznawstwo i obróbka cieplna. Bezpośrednio po studiach podjął pracę jako konstruktor w PZE ALCO w Poznaniu, gdzie zajmował się projektowaniem nietypowych maszyn i urządzeń do produkcji akumulatorów i baterii. Następnie na początku 1966 roku przeszedł do pracy w Politechnice Poznańskiej na stanowisko starszego asystenta w Samodzielnym Zakładzie Wytrzymałości Materiałów, kierowanym przez profesora Ferdynanda Twardosza. Pod jego kierunkiem naukowym uzyskał stopień doktora nauk technicznych w 1970 r. Zajmował się zagadnieniami statyki, dynamiki i stateczności konstrukcji powłokowych, w tym pionierskimi w tych latach konstrukcjami trójwarstwowymi (sandwiczowymi). Innym obszarem badań była analiza wytrzymałościowa konstrukcji, takich jak np. koła wirnikowe maszyn przepływowych czy urządzenia wysokociśnieniowe, gdzie stosował m.in. metody numeryczne w tym metodę elementów skończonych. W 1984 r. przygotował rozprawę habilitacyjną dotyczącą zagadnień stateczności dynamicznej powłok i po kolokwium habilitacyjnym na Wydziale Budowy Maszyn PP uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. W 1986 r. mianowany na stanowisko docenta, a w 1992 r. na stanowisko profesora nadzwyczajnego. Opublikował jako autor bądź współautor ponad 70 prac naukowych, kierował lub uczestniczył jako główny wykonawca w kilku projektach badawczych KBN oraz w wielu analitycznych pracach obliczeniowych i projektowych dla gospodarki; jest współautorem dwóch patentów.
Zajęcia dydaktyczne w zakresie wytrzymałości materiałów i konstrukcji prowadził przez kilkadziesiąt lat na kilku wydziałach oraz paru kierunkach i rodzajach studiów w Politechnice Poznańskiej, a także przez kilka lat w oddziale zamiejscowym Uczelni w Pile.
W latach 1986-1987 był prodziekanem do spraw studenckich na Wydziale Budowy Maszyn, a w latach 1987-1990 pełnił funkcję rzecznika dyscyplinarnego dla studentów. Był zastępcą dyrektora (1987-1991) i dyrektorem Instytutu Mechaniki Stosowanej (1991-1996, 1999-2005). Jako wybrany przez Radę Wydziału BMiZ przedstawiciel nauczycieli akademickich był w latach 2002-2008 członkiem Senatu Akademickiego PP, gdzie brał udział w pracach Senackiej Komisji ds. Budżetu i Finansów.
Podczas wieloletniej pracy zawodowej, za swoje osiągnięcia naukowe i dydaktyczne, uzyskał szereg nagród i odznaczeń, a wśród nich: dwie indywidualne Nagrody Ministra za doktorat i habilitację, dwie zespołowe Nagrody Ministra za działalność naukowo-badawczą, Medal Komisji Edukacji Narodowej i Złoty Krzyż Zasługi.
Przeszedł na emeryturę w roku 2011, ale nadal uczestniczył w działaniach Zakładu Wytrzymałości Materiałów i Konstrukcji.
Profesor Wacław Szyc zmarł 14 października 2018 r.
prof. dr hab. inż. Jerzy Zielnica
urodził się 3 kwietnia 1941 roku w Tomaszowie Mazowieckim. Studia wyższe ukończył na Politechnice Poznańskiej na Wydziale Budowy Maszyn w 1963 roku, po czym podjął pracę jako asystent w świeżo wtedy utworzonym Samodzielnym Zakładzie Wytrzymałości Materiałów na macierzystym wydziale. Twórcą Zakładu był prof. dr hab. inż. Ferdynand Twardosz, a przyszły profesor Zielnica należał do pierwszych członków tworzonej naukowej szkoły profesora Twardosza w zakresie stateczności konstrukcji. Profesor Zielnica swoje pierwsze osiągnięcia naukowe wieńczy obroną w 1970 roku pracy doktorskiej na temat stateczności powłoki stożkowej w zakresie sprężysto-plastycznym. W następnym okresie poszerza zakres swoich badań i przygotowuje rozprawę habilitacyjną, która pozwala mu uzyskać 1988 roku stopień doktora habilitowanego. Obie rozprawy, doktorska i habilitacyjna, zostały nagrodzone przez Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki.
W okresie po habilitacji znacznie zwiększa się zakres jego zainteresowań naukowych. Oprócz zagadnień w obszarze wytrzymałości materiałów i konstrukcji, stateczności konstrukcji sprężysto-plastycznych, teorii powłok, rozwija zastosowanie metod komputerowych w technice wibroizolacji i analizie teoretycznej i numerycznej pól naprężeń hartowniczych. Szczególne osiągnięcia naukowe to analiza stateczności początkowej i zakrytycznego zachowania jedno i wielowarstwowych anizotropowych powłok sprężysto-plastycznych z uwzględnieniem nieliniowości fizycznej i geometrycznej oraz badania stateczności sprężysto-plastycznych powłok trójwarstwowych.
Efektem tej działalności był dorobek naukowy, który spowodował uzyskanie w 2002 roku tytułu naukowego profesora, a w roku następnym stanowiska profesora zwyczajnego na Wydziale Budowy Maszyn i Zarządzania PP. W latach 1992-1995 pracował jako visiting professor na nowo utworzonym Universidade da Beira Interior w Covilha (Portugalia).
W dorobku profesora J. Zielnicy jest wiele prac naukowych i naukowo-badawczych wdrożonych w przemyśle w kraju i zagranicą. Kierował wieloma wdrożonymi projektami badawczymi i projektami KBN, realizował analityczno-numeryczne prace naukowo-badawcze dotyczące analizy wytrzymałościowej wysokoobrotowych wirników maszyn przepływowych, prowadzące do uruchomienia antyimportowej produkcji dmuchaw i wentylatorów (współpraca z Instytutem Techniki Cieplnej Politechniki Poznańskiej i H. Cegielski Poznań), kierował kilkunastoma pracami N-B nt. statycznej i dynamicznej analizy wytrzymałościowej prototypów autocystern do przewozu paliw i zbiorników paliwowych i chemicznych o dużych pojemnościach, w tym 4 opracowania na zamówienia zagraniczne (Austria, Niemcy). Ostatnio w latach 2005-2007 brał udział jako główny wykonawca w analizach statycznych i dynamicznych metodą elementów skończonych betonów sprężonych w Międzynarodowym Projekcie Badawczym nt. „Zastosowanie metod analizy sygnału wibroakustycznego, przepływu energii i rozdziału mocy do szacowania stanu betonów sprężonych”. Jest współautorem kilku patentów.
Opracował kilkadziesiąt recenzji publikacji naukowych w czasopismach o zasięgu światowym, jak np. Applied Mechanics Reviews (USA), Polska Bibliografia Analityczna Mechaniki (PBAM). Był promotorem kilkudziesięciu prac dyplomowych oraz 5-ciu obronionych prac doktorskich, opracował kilkadziesiąt opinii prac doktorskich, habilitacyjnych i profesorskich.
Czynnie uczestniczył – wygłaszając referaty w ponad 100 międzynarodowych konferencjach naukowych w kraju i zagranicą (m. in. w Portugalii, Francji, RFN, Anglii, Singapurze, Brazylii, USA, Korei i w Australii). Prawie wszystkie referowane prace były opublikowane w wartościowych kilkuset stronicowych wydaniach konferencyjnych, a międzynarodowe i zagraniczne były sygnowane przez uznanych w skali światowej wydawców, m. in. Elsevier oraz Balkema. Był członkiem komitetów naukowych i przewodniczył sesjom naukowym na wielu konferencjach krajowych i zagranicznych. Wydał kilka kilkusetstronicowych książek z wytrzymałości materiałów i stateczności powłok sprężysto-plastycznych. Między innymi są to „Wytrzymałość materiałów” – 559 str. (3 wydania w latach 2000-2004), monografia profesorska „Stateczność powłok sprężysto-plastycznych”, 2001r oraz jedna książka w języku angielskim „Mechanics of Materials” wydana za granicą.
Opublikował ponad sto artykułów, w tym kilkadziesiąt zagranicznych i kilkanaście w wysoko punktowanych czasopismach o zasięgu międzynarodowym. Były to m.in. czasopisma centralne PAN oraz Ingenieur Archiv, Journal of Thermal Stresses, Building Research Journal, Mechanical Systems and Signal Processing, Acta Thermochimica, Thin-Walled Structures.
Współpracował z Instytutem Podstawowych Problemów Techniki PAN, z ośrodkami naukowymi w Holandii (Delft), Kanadzie (Calgary University of Technology), Szwecji (Linköping). Był członkiem wielu zespołów i towarzystw naukowych, takich jak: Zespołu Stateczności Konstrukcji – Sekcji Podstaw Konstrukcji – Komitetu Budowy Maszyn PAN, Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, Sekcji Wytrzymałości Materiałów SIMP NOT, był przewodniczącym Zespołu ds. organizacji konferencji naukowych, seminariów i konferencji szkoleniowych na wydziale „Departamento de Electromecánica” w Universidade da Beira Interior – Portugalia, gdzie pełnił również funkcję Przewodniczącego Komisji ds. kształcenia.
Za swoje szczególne osiągnięcia w dziedzinie badań naukowych otrzymywał wielokrotnie nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Ministra Edukacji Narodowej. Rektor Universidade da Beira Interior w Portugalii przyznał mu medal za szczególny wkład w rozwój uczelni, badań naukowych i w kształceniu studentów na uczelni zagranicznej. Był wielokrotnie nagradzany przez rektora PP, otrzymał Medal Komisji Edukacji Narodowej w 1994 roku. W roku 1997 otrzymał nagrodę indywidualną Rektora Politechniki Poznańskiej I-go stopnia za wybitne osiągnięcia dydaktyczne (w tym za książkę „Wytrzymałość materiałów”). W 2005 roku otrzymał nagrodę „Mentor 2004” za 1-wsze miejsce na Wydziale, przyznaną przez studentów Wydziału Budowy Maszyn i Zarządzania PP za wybitne osiągnięcia w pracy dydaktycznej. Do ostatnich chwil swego życia prowadził wykłady w języku angielskim i realizował indywidualny tok studiów w ramach Europejskiego Programu wymiany studentów ERASMUS na Wydziale Budowy Maszyn i Zarządzania Politechniki Poznańskiej kształcąc studentów z Hiszpanii, Portugalii, Turcji, Francji, Niemiec.
Był członkiem Zespołu Programowego d/s Studiów dla pracujących przy Ministerstwie N.Sz.W.iT. w grupie przedmiotowej „Mechanika” i członkiem zespołu inicjatywnego utworzenia nowego kierunku studiów o nazwie „Mechanika Komputerowa” na Wydziale Budowy Maszyn PP.
